19971130

1691 En los laberintos de mi memoria

Quiero que el recuerdo
De tu atractivo desnudo rostro
Sucumba en los laberintos
De mi memoria
Cual minotauro enceguecido,
Que se apague la luz de tus ojos
Cual vencida antorcha,
Como lámpara de faro en ruinas.
Yo quiero que tu rostro
Se desdibuje en mi memoria
Cual nube tras el chubasco,
Como el vapor de los barcos,
Como espuma.
Yo quiero que el recuerdo
De tu rostro se disipe
Perennemente en mi memoria,
Cual lluvia en la tierra seca,
Como tifón al chocar con las montañas.
Yo quiero que el recuerdo
De tu rostro
Se desmorone en mi memoria
Como turrón de azúcar
Y que tu dulce concreta risa
Se desintegre permanentemente
Entre mis olas
Yo quiero que el recuerdo
De tu sonriente y alegre rostro
Se desinfle para siempre en mi memoria
Cual globo estratosférico
Y que mi vida de nuevo gire
Cual persistente atómica noria
Sin la presencia de tu imagen imantada
A los cuatro costados
De mi memoria.
Quiero que el recuerdo
De tu atractivo desnudo rostro
Sucumba en los laberintos
De mi memoria.

1690 Butterflies of fire

Millions, millions and millions
Of fire butterflies
They settled in my body
In my stomach and my voice
To the moment to see you going away
Without looking
To my eyes
Full of biggest pain.
If you were to nail me
A dagger
In my back full of pain
It would hurt less than the pain
That your eyes transmit me
When plenty of splendor
Olympically they ignore that the sap
Of your spirit feeds
Of my green tree
And that the dry madness
Every day is gaining places
Of my withered eyes
Full of fear.

1689 Borboletas de fogo

Milhões, milhões e milhões
De borboletas de fogo
Assentaram-se em meu corpo
Meu estômago e minha voz
Ao momento de ver partir você
Sem olhar
Os meus olhos
Cheios da dor maior.
Se você fosse me pregar
Um punhal
Na minha costa cheia de dor
Feriria menos que a dor
Que seus olhos me transmitem
Quando cheios de esplendor
Olimpicamente ignoram que a seiva
Do seu espírito alimenta
Da minha árvore o verdor
E que a loucura seca
Diariamente está ganhando lugares
De meus olhos murchos
Cheio de tremor.

1688 Mariposas de fuego

Millones, millones y millones
De mariposas de fuego
Se asentaron en mi cuerpo
En mi estómago y mi voz
Al momento de verte pasar
Sin mirar
Mis ojos
Llenos de dolor.
Si me fueses a clavar
Un puñal
En mi espalda marchita de dolor
Dolería menos que el dolor
Que me transmiten tus ojos
Cuando llenos de esplendor
Olímpicamente ignoran que la savia
De tu espíritu alimenta
De mi árbol el verdor
Y que la locura seca
Cada día se apodera
De mis ojos marchitos
Llenos de temor.

1687 Algún día me has de amar

Cuando tus labios quietos sin murmurar
Calladamente besan
El aire que te rodea,
En el océano de mis celos
Intempestivamente crece la marea.
Cuando tu lujuriosa roja boca irrumpe
Ante mis desorbitados famélicos ojos
Desde el cielo cae de hinojos
El dios de mi ansia loca.
En mi rostro se desdibuja la alegría
Cuando tu mirada
Fría
No quema la estopa de mis ojos.
Y cuando veo que tu cuerpo
De mi campo magnético se aleja
Mi corazón deja
De palpitar
Por eso cuando tus labios
Besen el aire que te rodea
Di que posiblemente me querrás
Para que la bruma de celos
Que cubre la montaña de mis sueños
Se disipe
Y me deje ver con claridad
Que algún día
Me has de amar.

1686 Infinitas margaritas para despetalizar

Yo no tengo infinitas margaritas
Para despetalizar
Ni sonrisas con las cuales encubrir
Mi asomante soledad
Yo no tengo soles fulgurantes
En torno a los cuales girar
Yo no tengo fiel amante
Con quien mis ansiosas penas disipar
Por eso si quieres venir
Y mis amores renovar
Yo te voy a bendecir
Y ante ti mi pétalos deshojar
Para que veas que por mi
Fluye amor como ancho mar
Y que no dejará de existir
Porque sé que vas a llegar,
Pero no tardes en venir
Porque no tengo infinitas margaritas
Para despetalizar
Ni sonrisas con las cuales encubrir
Mi asomante soledad
Ni soles fulgurantes
En torno a los cuales girar
Ni satélites errantes
Detrás de los cuales orbitar
Por eso te quiero amante
Para mi vida, de nuevo iniciar.

1685 Que inunde de amor nuestro universo

Yo no sé si es por tus ojos
Llenos de la más perfecta poética belleza,
Que tú no quieres mirar
Mi rostro,
Tú dejaste en mis labios
La miel de tu cuerpo
Destilada del panal de amor de tu sexo
Y yo quiero volver a comer
Como si fuese un autómata hambriento
De tu piel incandescente
Para que mi cuerpo volcánico
Inunde de amor nuestro universo.
Agradezco al mismísimo Jehová
El haber permitido que mi tacto
Sintiera tu piel angelical,
Si mis manos no hubiesen servido
Para recorrerte
Como si fueses cielo
Y mis dedos
Bandadas de pájaros que se expanden
En la ancha inmensidad del universo
… Para nada habría merecido
Haber nacido
Más ahora que tus ojos
Llenos de la más perfecta poética belleza
No quieren mirar mi rostro
Yo me lleno de la tristeza
Más honda, despiadada y tormentosa.
Porque tú dejaste en mis labios
El néctar de tu cuerpo
Recogido en la flor de amor de tu pecho
Y yo quiero volver a beber
Como si fuese un autómata sediento
De tu piel fosforescente
Para que mi espíritu oceánico
Inunde de amor nuestro universo
Y agradecer al mismísimo Jehová
Que mis dedos tocasen
La etérea concreta celeste real
Figura de tu cuerpo.

19971031

1684 Tiene que haber una sonrisa tuya

No es porque sean
Los primeros días del otoño
Ni porque el ventarrón despiadado
Haya destruido el espacio de mi hogar.
No es porque las hojas
Ultimas secas tremolantes
De mi árbol hayan caído
No porque la sombra del olvido
Esté regateando a mis soles
Un mega espacio
Donde sus tinieblas instalar.
Este sol fulgurante de tu rostro
No puede ser
Tan hieráticamente impecable
Con tu mirada faraónica
Llena de altivez,
Tiene que haber una sonrisa
Oculta en algún recodo de tu cara
Una sonrisa pulcra radiante desenfadada
Que puede hacer pasar
Los tristes días grises de mi otoño
Y que deshagan el ventarrón despiadado
Que carcome mi amenazado hábitat,
Tiene que haber una sonrisa tuya
Aun envuelta en su plástico
Sin estrenar
Que haga reverdecer como por magia
Las hojas casi perdidas
De mi vacío desnudo árbol hogar,
Tiene que haber una sonrisa tuya
Que restaure mi consuelo y mi paz
Y que impronte con su luz
Las fugaces nítidas concretas ilusiones
Que caen por rutina en mi mar,
Tiene que haber una sonrisa tuya
Que disipe la sombra del olvido
Y que le permita a mi espíritu
La tristeza y la soledad espantar.
Tiene que haber una sonrisa tuya
Escondida en algún lugar,
Sólo de imaginarme no vivirla
Se desgarra mi vientre
Y mi mente
Se rebosa de inquietud y de mal,
No es porque sean
Los primeros días del otoño
Ni porque el ventarrón despiadado
Haya destruido el espacio de mi hogar.
No es porque las hojas
Ultimas secas tremolantes
De mi árbol hayan caído
No porque la sombra del olvido
Esté regateando a mis soles
Un mega espacio
Donde sus tinieblas instalar.

1683 Como bandera de nación independiente

Y cuando tus manos ondean en el aire
Como bandera de nación independiente
En mi cuerpo empieza a encenderse
El milenario expansible fuego
De la afable fugaz ilusión
Porque tengo dentro de mi
La etérea dulce obsesión
De verte aparecer ante mis ojos
Como si fueses gnomo, hada madrina,
Druida, arcángel,
O dragón que con su hálito fulmina.
Cuando tus manos ondean en el aire
Como bandera de nación independiente
Yo siento nacer en mi ser
Los resueltos coloridos capullos
De erguidas esbeltas rosas rosas
Y de las multicolores mariposas.
Cuando tus manos ondean en el aire
Como bandera de nación independiente
Yo siento crecer en mi vientre
La apacible voraz ternura
Que subyuga involuntariamente
Mi camino, mi destino y mi soñar.
Y si tus manos dejasen de ondear
Como bandera de nación independiente
Yo sé que inmediatamente
Dejaría mi adolorida alma impenitente
De vivir.

1682 En la órbita de lo indecible

Su belleza no es
Estratosférica y desorbitante
Todo lo contrario
Se enmarca dentro de la estratosfera de lo sublime
Y me mantiene girando en la órbita
De lo indecible.
Sus ojos contienen
La fosforescencia del mar,
La luminosidad del universo
Y sus besos
Son como almohada reconfortante
Para mi desesperada solitaria médula cansada
Parece como si los dioses de occidente
Hubiesen resueltamente decidido
Combatir la fealdad que en el principio
Cubría los cielos y la tierra.
Es capaz de hinchar de ternura
Los espacios por donde transporta
El grácil vehículo de su etéreo espíritu.
Me garantiza con su risa
Un boleto con todo incluido
A la celeste región de las nirvanas
Y aunque parezca inhumana
Su angelical figura proporcionada
Debo argumentar que su belleza
No es estratosférica y desorbitante
Si no que se enmarca
Dentro de la estratosfera de lo sublime
Y me mantiene girando
En la órbita de lo indecible.

19970930

1681 Terça-feira abafante

Numa terça-feira abafante
Do mês de setembro
Achei na oblonga claustrofobizante aula
Os seus jovens aconchegantes olhos
E então começou minha vida
A mudar de triste endoidecida
Para contente florescida.
As frias quedas d’água
Que caíram nas minhas costas
Ao momento de me olhar
Nos seus olhos de fogo
Estremeceram os mais recônditos cantos
De minha ilusão,
Foram a passagem ao infinito
Do seu amor.
Eu não sei se os palpites
Do meu enjoado coração
Vão dar para agüentar
A abafante tarde de terça-feira
Ligada ao fogo do seu olhar,
Mais eu vou amar você
Com a força da intensidade
Que imprimiram os seus olhos
À minha vida
E ao meu amor,
Sem pensar
Que a fugaz abafante terça-feira
Até a meia noite vai durar
Se não que vai ficar
Gravada no espaço e no tempo
Mais real
Que é o espaço e o tempo
Do meu coração de cristal.

19970831

1680 Cosmopoliglotosía IV

Ich warte auf das Moment
Wenn die Kosmische Hähne
Zu singen fangen an
E a regência dos arcanjos
Pegue a decisão
To cut off the cord
Or throw the inaugural bottle
Of new age,
Quando i colori dell’aurora
Si diffondano per l’universo
Con la prestezza impressionabile
Di un nuovo inizio senza fine.
Estoy esperando el momento
Cuando los gallos cósmicos
Comiencen a cantar
Y la regencia de los arcángeles
Se decida
A cortar la cinta
O lanzar la botella inaugural
De la nueva era,
Cuando los colores de la aurora
Se difundan por el universo
Con la rapidez impresionante
De un nuevo comienzo sin fin.

1679 Afónico desesperado perro

Cuando no me quieres mirar
Soy afónico desesperado perro
Que ladra su propio funeral
Porque tu cuerpo, jugoso,
Viene siendo a mi paladar
Como banquete de frutas
En calurosos patéticos días
De verano tropical.
Soy carnada de tus ojos
Cada vez que me quieras mirar
Y si decides seducirme
Deja que tu cuerpo
Sea carnada de mi espíritu.
Yo quiero ser carnada
De tus olas,
Ser pasto de tus llamas,
Quiero ser zarza que arda
Humedecida en tu brea,
Yo quiero ser vulnerable
A tus subyugantes caricias
Dejarme aplastar de tu lluvia,
Arrastrar de tu corriente
Y sembrar de tus besos
Como tierra que espera su simiente.
Soy carnada de tus labios
Cada vez que me quieras besar
Para dejar de ser
Afónico desesperado perro
Que ladra su propio funeral.

1678 Legión de autos

La insoportable, tediosa,
Caótica y anárquica
Congestión de autos
De esta transitada oblonga avenida
Se vuelve celeste y alucinante
Cuando miro tu rostro
Por el espejo retrovisor.
Cuando tu cuerpo se mueve
Como poseído por el espíritu
De un semidiós
Yo tirito.
Y mis dientes castañetean
Cuando adquieres el encanto
De la desnudez.
Tu cuerpo cuasi divino
Es capaz de hacerme encender
Como reactor atómico
O dínamo nuclear,
Meteoro al chocar en la atmósfera
O como faro encendido en el mar
Como brea fosforescente
O piedra frotada por un mortal,
Me confieso iluso devoto de tu pecho
De origen angelical
Colmado de la belleza más absoluta
Que mis espíritus han podido apreciar.

1677 Si yo quisiera hablar

Si yo quisiera hablar
De inmaculado impecable sublime amor
Sólo tendría que mover los labios
Simulando repetir tu nombre,
Porque el viento se uniría a mi voz
Para proclamar de voz en cuello
Que tu eres la ungida bella reina de mi reino,
Si quisiera dictar belleza
A los cuatro vientos
A la madre naturaleza
Sólo tendría que ostentar tu rostro
Y blandir como espada al aire
Tu blanca nítida conmovedora sonrisa.
Si quisiera compungir al mundo
Hasta lograr que las naciones
Te rindan apoteósica progresiva pleitesía
Sólo tendrías que mirar
Con la franca impoluta belleza de tus ojos.
Si yo quisiera hablar
De inmaculado impecable sublime amor
Sólo tendría que mover los labios
Simulando repetir
Tu melódico idílico poético nombre
De arcángel errante.

1676 Prohibiciones

Prohíbo acariciar tu recuerdo en mi memoria
Como si fuese lámpara de Aladino,
Prohíbo pronunciar en mis palabras
Los fonemas de tu nombre,
Prohíbo flagelar
La beneficiosa soledad en que me encuentro
Con la impávida triste forma de tu rostro,
Prohíbo a mi insaciable gula
Comer de ese árbol estallado de recuerdos tuyos.
Y si de todas formas
Acaricio tu recuerdo en mi memoria
Como si fuese lámpara de Aladino,
Y menciono en mis palabras
Los fonemas de tu nombre,
Y flagelo la beneficiosa soledad en que me encuentro
Con la impávida triste forma de tu rostro,
Y come mi insaciable gula
De ese árbol estallado de recuerdos tuyos,
Entonces me prohibiré prohibir
De una forma tan concluyente
Que se desencadenarán en mi interior
Las caricias de tu recuerdo en mi memoria
Como si fuesen lámparas de Aladino,
Y recitaré como un mantra
Los fonemas de tu nombre,
Y flagelaré y reflagelaré
La soledad en que me encuentre
Con la hierática forma de tu rostro,
Y comer con gula hasta el cansancio,
Cual loco Nabucodonosor,
No sólo de tu árbol de recuerdo,
Sino de tus arbustos,
Tus matorrales, tus yerbas,
Tus bosques latifoliados y manglares,
Tus praderas marinas de talasia
Y hasta tu tundra y tu taiga.

1675 Ostentar tu compañía

Mientras estoy aquí sentado
Viendo el río de la vida pasar,
Mientras me llega el momento
De triunfante pasar el umbral
De la eternidad
¿Qué frase puedo decirte
Para conmemorar
Los buenos momentos que me diste
Cuando me enseñaste a caminar?
El silencio nunca será tan elocuente
Como este murmullo alborotado
Que palpita en mi altar.
Y si sólo una cosa me permiten
En la eternidad
Yo preferiría tu compañía
Para ufano poderla ostentar.

1674 Epitafio viviente

Estoy sumamente orgulloso
De poder hablar de forma inteligible,
Tengo la gran fortuna
De poder sentir el olor
De la tierra mojada por la lluvia
Y aun poseo la facultad
De trazar grafías que son coherentes
En español, italiano o portugués,
Me siento plenamente agradecido
De haber podido disfrutar
Del color turquesa de este mar
Que rodea mis puntos cardinales
Agradezco haber escuchado
A Mercedes Sosa cantando
Mi unicornio azul
Y de haber leído el poema
Estados de ánimo de Mario Benedetti.
Deseo decir al final
Que si algún asomo de rebeldía
O euforia mal canalizada
Se notó en mi camino
Busquen un culpable
Entre los astros o el horóscopo
O en el duende que trazó mi destino.

1673 Realidad

Yo vivo y muero
Tan limitado al presente continuo
Y al futuro inmediato
Que no puedo imaginar
Cómo fue el preciso espacio
En donde vivo y muero
Hace hoy justo mil años
Cinco mil, cien mil,
Cinco millones de años.
Yo vivo y muero
Tan limitado al presente continuo
Y al reciente pasado
Que no puedo imaginar
Cómo será el preciso espacio
En donde vivo
Justo hoy dentro de mil años
Cinco mil, cien mil,
Cinco millones de años.
El tiempo ennoblece los vinos,
Fortalece los robles,
Emperennece los pinos
Y transforma los sinsabores,
Los colores,
Los dolores,
Los olores,
Los amores.
El sentimiento que a través del tiempo
Permanece ejerciendo
Su fuerza sobre el corazón
También es pasajero.
Yo vivo y muero
Tan limitado a mi propio cielo
Y mi infierno
Que no puedo imaginar
Cómo fue o será
El más allá del más allá
De mi propia realidad.

19970731

1672 San dous ak bèl ri ou

San dous ak bel ri ou
Sa ke m pral fè?
Fin mwen se
Ke ou ta zanmi mwen a
Paske dife je yo ou
Se pli bel pase solèyl
Le li leve nan bo gwò siel yo.
Bel ak blè koulè je yo ou
Ak ti vwa ou
Te fe ke lespri mwen
Selman te panse nan dous
Ke kouman solèyl nan jou de letè
Ou splend nan tout plas ke pye ou
Ap pote ou nan sòti.
San dous ak bèl ri ou
Sa ke m pral fè?
Nan moman ke m panse nan ou
Lespri mwen tranblè
Paske map panse
Nan lamò ke m pral viv
San dous ak bèl ri ou.

1671 Without your soft and beautiful laugh

Without your soft and beautiful laugh
What can I do then?
My goal is
That you be my friend
Because the fire from your eyes
Is more beautiful that sun
When emerges at the edge of sky.
Your beautiful blue eyes
And your childish voice
Are doing that my soul
Just think on sweetness
That like the sun in summer days
You shine whatever places that your feet
Are leading you in your march.
Without your soft and beautiful laugh
What can I do then?
Frequently my heart think on you
And my soul shake
Because I think
In dead that I will live
Without your soft and beautiful laugh.

1670 Ohne dein sanft und schöne lacheln

Ohne dein sanft und schöne lächeln
Was kann ich denn machen?
Mein Ziel ist
Dass du mein Freundin sei
Weil die Feuer aus deine Augen
Ist schöner als Sonne
Wenn am Himmelbord erheb sich.
Deine schönen blauenfarbigen Augen
Und deine kindlich Stimme
Machten meinem Seele
Nur über süße denken
Wie du als Sonne im Sommertage
Scheint auf allerorten deinen Füssen
Führen wenn marschiert.
Ohne deine sanft und schöne lächeln
Was kann ich denn machen?
Oft mein Herz denkt auf dich
Und meine Seele zittert
Weil ich denke
Am Tod dass ich wird leben
Ohne dein sanft und schöne lächeln.

1669 Senza tua mola e bella risa

Senza la tua mola e bella risa
Che ne farò io?
Il mio obiettivo è
Che tu diventi la mia amica
Perché il fuoco dei tuoi occhi
È così bello quanto il sole
Quando sale nel mattino dal cielo.
Il bello e azzurro colore dei tuoi occhi
E la tua infantile voce
Hanno fatto che il mio spirito
Solo pensi nella tua dolcezza
Che come il sole in giorni d’estate
Tu splendi in ogni luogo che i tuoi piedi
Ti guidano al camminare.
Senza la tua mola e bella risa
Che ne farò io?
In volte il mio cuore pensa su di te
Ed il mio spirito trema
Perché penso
Nella morte che io vivrò
Senza la tua mola e bella risa.

1668 Sem seu suave e bonito riso

Sem seu suave e bonito riso
O que é o que eu vou fazer?
O meu objetivo é
Que você seja minha amiga
Porque o fogo de seus olhos
é mais bonito do que o sol
Quando alça-se ao limite do céu.
A bela e azul cor de seus olhos
E sua infantil voz
Fizeram que o meu espírito
Só pensasse na sua doçura
Que como o sol em dias de verão
Você irradia onde quer que seus pés
Levam-na ao caminhar.
Sem seu suave e bonito riso
O que é o que eu vou fazer?
As vezes o meu coração pensa em você
E o meu espírito trema
Porque penso
Na morte que eu vou viver
Sem seu suave e bonito riso.

1667 Sin tu suave y bella risa

Sin tu suave y hermosa risa
¿Qué puedo hacer?
Mi meta es
Que tu seas mi amiga
Porque el fuego de tus ojos
Es más bello que el sol
Cuando emerge al borde del cielo.
El hermoso color azul de tus ojos
Y tu infantil voz
Hicieron que mi alma
Sólo pensara en la dulzura
Que como el sol en días de verano
Irradias donde quiera que tus pies
Te conducen al caminar.
Sin tu suave y hermosa risa
¿Qué puedo hacer?
A veces mi corazón piensa en ti
Y mi espíritu tiembla
Porque pienso
En la muerte que viviré
Sin tu suave y hermosa risa.

1666 Sen via ebena kaj bela rido

Sen via ebena kaj bela rido
Ĉu mi povas fari?
Mia celeco estas
Ke vi estu la mia amikino
Ĉar la fajro de viajn okulojn
Estas pli bela ol suno
Tiam levas al bordo de la ĉielo.
La belan bluajn koloron de viaj okuloj
Kaj via infana voĉo
Faris ke la mia animo
Nur pensis en la sukereco
Ke tiel la suno en tago de somer
Vi brilas ĉie ke viajn piedojn
Vi portas al marŝi.
Sen via mola kaj bela rido
Ĉu mi povas fari?
Oft mia koro pensas en vi
Kaj mia animo tremas
Ĉial pensi
En la malvivo ke mi vivos
Sen via ebena kaj bela rido.

1665 La gallina soledad

Me estoy haciendo experto
En el arte de domar la soledad
Ya tengo esbozados
Los manuales apropiados
Para el manejo de tan etéreo factor.
Primero se debe comenzar
Por elegir el lugar
En donde se le va a sacrificar,
Se precisan pocos instrumentos,
Más bien sólo fuerza de voluntad.
Se debe tener cuidado
No se vaya a espantar
Y al querer salir huyendo
Te pueda asustar.
El próximo paso consiste
En tomarla de su cuello
Con firmeza y autoridad
Y con la fuerza persistente
De tu brazo y muñeca
Debes hacer un movimiento circular
Hasta que veas que sus ojos
No responden a la vida ya más,
Luego procedes a quitar
Una por una las plumas que envuelven
Su inerte cuerpo.
Se prepara con especias
Y sal al gusto,
En menos de una hora está lista
Para con apetito devorador
Sus carnes degustar,
Sírvase con vino tinto,
Y disfrute junto a cualquier alma
Que le quiera acompañar.

19970630

1664 El sonido de arpa celeste

Tu voz es como un túnel
Con acceso directo
A la belleza intangible que tiene tu alma,
Mas bien no como un túnel
Sino como un túnel en forma de espiral,
Porque a cada estrato que consigues
Elevarme como una pluma diminuta,
Es diferente al anterior
Y menos excitante que el posterior.
Tu voz es como la de un ángel
En los campos de Belén,
Mas bien no como un ángel
Sino como la de un arcángel
En los prados del Edén,
Porque cada golpe de voz
Que entonas con tu timbre
Me provoca una calma interior
De proporciones no vistas en mi existir.
Tu voz es como un río
Que se desplaza suave por su cauce,
Mas bien no como un río
Sino como un mar profundo y azul
Que se mantiene en su debida proporción,
Porque la profundidad de tus palabras
Hacen de la pusilanimidad de mi ser
Un ímpetu para continuar admirando
El sonido de arpa celeste
Que tienes en lugar de voz.

1663 Pasajero inverosímil

A este barco que bate
Anclado aquí en mi pecho
Ha podido acceder
Tanto pasajero inverosímil
Como la humillante soledad,
La tristeza, la nostalgia y la verdad.
Han llegado intempestivas
Con sus abultados baúles
Cargados de tantas cosas
Que están aminorando mi soñar.
La soledad llegó autónoma
Con sus nostalgias y tristezas de la mano
Como dos niñas decididas
A romper los cristales de mi alma.
Y la verdad que llegó autoritaria
Instalándose en cada camarote
Del navío de mi pecho.
Deshilvanó cual Ariadna
Sus inmensas madejas de dolor
En el laberinto a oscuras
De mi interior.
Juntas y solidarias hacen estragos
En lo interno de mi corazón.
Ellas destruyen y destrozan,
Deshacen y desbaratan,
Descuartizan y desmoronan,
Descomponen y desintegran,
A estribor y a babor ,
La popa y la proa de mi corazón.

1662 Mi sombra huyó de su lugar

Es demasiado inmenso mi penar
Como para que mi propia sombra
Haya huido de su lugar
Porque tan agobiada de incertidumbre está
Que ha querido salir a conquistar
Nuevos océanos y bautizar
Nuevas montañas y explorar
Nuevos cielos
Y una nueva región abisal.
Pero te advierto alma mía
Que en este mundo tan desigual
Será difícil encontrar
Quien contigo comparta la ilusión
De salir a conquistar
Nuevos océanos y bautizar
Nuevas montañas y explorar
Nuevos cielos
Y una nueva región abisal.
¿Dónde se dejará de escuchar
El estruendo de las olas?,
¿Por dónde encontrarás el camino
A la habitación de la luz?,
¿Quién te trazará los caminos
Del relámpago y del trueno?,
¿Quién te encaminará de la mano
Junto al devastador tifón?,
¿Quién engendrará para ti las gotas del rocío?,
Y ¿quién ira contigo a conquistar
Nuevos océanos y bautizar
Nuevas montañas y explorar
Nuevos cielos
Y una nueva región abisal ?.

1661 Tiempo para la esperanza

Siempre será un buen momento
Para comenzar otra vez
Aunque el desnirvanador apague
El interruptor de las nirvanas
Y aunque el desmaravillador obstruya
Los canales de las maravillas
Aunque nos seduzcan con su lengua
Los promiscuos pastores del Edén
Aunque irrefutablemente lo ordenen
Las fulgidas estrellas
Aunque lo promulguen los imperiales edictos
Y lo señalen las invulnerables pitonisas
Aunque lo anuncien los adictos.
Y haya empezado a regirnos
En su magno apogeo
El dios de la decadencia.
Resuelta y enteramente me resisto
A aceptar el fin
De este tiempo para la esperanza.
Con inmutable tesón y vehemencia
Espero en mi paciencia
El nacimiento del nuevo cielo y el nuevo sol.
Porque entonces reverdecerán
No sólo la vara de Aarón,
Sino la marchitada esperanza
De cada humano corazón.

1660 Al momento de desdoblarme ante ti

El delirante mendicante que fui antes
De conocerte,
Cesó
De existir como gimiente
Cuando yo te conocí.
Había una feria
Con norias, tiovivos,
Algodones dulces
Y tus ojos como palomas de luz
Atravesaron el alma mía
Como si fuesen ondas electromagnéticas
Que atraviesan la atmósfera.
Y cuando llegó la cálida onda de tu mirada
Hasta el núcleo mismo de mi corazón
Me sentí invicto y vencedor
Me sentí invencible, invulnerable y triunfador
Me volví inmune a la tristeza
Y resistente al dolor.
Fue a partir de entonces,
Esa noche de abril
Tantos años ha
Que mi vida empezó a andar
Por los coloridos arco iris
Que trajiste a mi mocedad.
El delirante mendicante que fui antes
De conocerte,
Cesó
De existir como gimiente
Cuando yo te conocí.
Había una feria
Con norias, tiovivos,
Algodones dulces
Y un hombre solitario
Que cambió perennemente su estado
Al momento de desdoblarme ante ti.

1659 Mendicante

Yo vago con mi risa marchitada
Por el contradictorio desamparo
Que me ha dejado tu faz,
Me va aflorando
En la superficie de mi interior,
La punta de un iceberg
De proporciones estratosféricas.
Soy como migaja flotante,
Como un espíritu en pena
Escapado
De los estratos más apartados del limbo.
Yo voy sin ti
Como una brújula desorientada,
Como estrella rutilante y fugaz,
Como ave migratoria
Que ha perdido su hábitat,
Como gitano húngaro itinerante,
Delirante, desesperado y mortal.
Sin ti, los colores de mi aurora
Todos se han tornado grises
Y la sonrisa triunfante
Que otrora ostentaba
Ahora ha venido a ser
Una mueca incoherente y trivial.
Si decidieras volver a mi camino
Yo ofrecería en tu honor
Ramos de nubes
Para ser colocados a tus pies,
Si decidieras volver a mi destino
Yo ofrecería en tu honor
Las vacas sagradas
Que rumian silencios y soledades
En las planicies de mi interior
Y entonces podría ser tan feliz,
De nuevo, contigo
Como un niño bendecido
Por el duende de la ternura.
Y dejaría de ser
Un mendicante lleno de paura.

1658 Morir ahogado en mi propio dolor

Es el amor el más desinteresado
De los afectos humanos
Y éste no se debe mendigar,
Pero al momento de ver tus ojos
Jóvenes y con tanta libertad,
Al momento de que tus manos
Electrificaran las moléculas de mi aura,
En lo interno de mis ínfimas partículas,
En lo más apartado de mis núcleos,
Lo más recóndito de mis átomos,
Se hizo solidario con la causa
Que llevaba tu nombre
Y que consistía
En estar contigo,
No para comerte o devorarte
Como si fueses una golosina
Y yo bestia devoradora por necesidad,
Sino para estar contigo.
Si al menos me dejaras morar
En el habitáculo más recóndito,
Frío y desolado de tu corazón,
Si al menos me dejaras estar
Bajo el dintel de la alcoba,
De tus labios carnosos,
Si al menos me permitieras
Caminar por tus veredas,
Yo podría demostrarte
En un arrebato de júbilo,
En la cúspide de mi exaltación
Que también tengo un corazón
Amante,
Se sentiría realizado mi espíritu
Y podría ufano descansar
Después de haber logrado
Entonar en alta voz mi canción,
Si quisieras abrir mis más recónditos sésamos
Y encontrar las salidas a mis laberintos
Sólo tendrías que mover tus labios
Y al instante se abrirían las puertas
Más herméticamente cerradas
De mi interior,
Lanzaría al aire las palomas, a volar,
Tocaría en un desvarío las campanas
Y danzaría al ritmo de las fanfarrias,
Al redoblar de los bombos
Y al tañer de los platillos,
Y al sonar de las trompetas
Podría decirte con entereza y valor
Que sin ningún rubor
Te amo y te deseo de una forma
Tan enorme que de no hacerlo
Estaría corriendo el riesgo
De morir ahogado en mi propio dolor.

1657 Si la vida no me basta para amarte

¿Y si el tiempo no me es suficiente
para amarte todo lo que quiero amarte,
Amada mía?
¿Y si no me basta esta vida leve
Para desplegar ante tu ser
Los inmensos tesoros
Que estoy constantemente
Elaborando para ti?
¿Y si no soy capaz de resueltamente
Decidir decirte cuánto te admiro, te amo y te quiero?
¿Y si las fuerzas me traicionan
Al momento de desearte lo mejor del universo?
Porque después de todo
Solo soy un humano mortal
Que te ama con la demencia
Del mar,
Al batirse en los bordes del acantilado.
¿Y si no es lo suficientemente agobiante
El limbo,
Para que purgue la inclemencia
De no haberte amado más
De lo que te estoy amando ahora?
¿Y si no es apropiadamente grande
Este cielo vestido de estrellas
Para construirte entre las nubes
Un castillo de ilusión?
¿Y si no resiste mi corazón el imaginar
Que a pesar
Del inmenso sentimiento
Que me hace para ti,
Tú no puedas o no quieras
Quererme como yo te quiero a ti?
¿Y si me traicionan los dioses
Y la vida
No me basta para amarte
Todo lo que quiero amarte,
Amada mía?
¿Qué será de mi muerte,
Lúgubre,
Amargada y sombría?
Vagará el alma mía, en pena,
Encerrada entre la cárcel
De mi propio indestructible amor.

1656 Estos ojos

Si no hubiese sido por verte
De que me habría valido
Tener estos ojos
Desorbitados y ajenos a la alegría.
Si no hubiese sido para besarte
De que me habría servido
Esta boca insípida con su mueca de angustia.
Si no hubiese sido para abrazarte
Tiernamente,
De que me habrían servido
Estas aspas de molino
Que tienen forma de brazos.
Si no hubiese sido para amarte
De que me habría servido
Este pecho de hombre enamorado
Y estas ansias locas de cuidarte.
Si no hubiese sido por verte
De que me habría valido
Tener estos ojos
Desorbitados y ajenos a la alegría.

1655 I don’t want to talk about

I don’t want to talk about the weather,
I don’t want to talk about cars,
I don’t want to talk about philosophical things,
I don’t want to talk about stars,
I don’t want to talk about worlds advanced,
I don’t want to talk about wars,
I only want to be with you,
Only with you
Because you disturb my soul’s weather,
You make run my chest’s car
You are the philosophical thing that I wanted,
You are my own shining star,
And my turbulent war,
But without you
My heart don’t work out
Because of big sadness
That you let me inside
Just the same moment
That you put your body
Far away my sight.

1654 Rayo de sol

No sé si fue una casualidad del destino
O un azar que me jugaba la providencia,
No sé si fue un oasis en mi camino
O uno de mis arrebatos de demencia
Pero cuando el rayo de sol llegó a mi vida,
En ese mismo momento
Yo descubría tus ojos.
Y la majestad de tus ojos de fuego
Me amarró a tu figura
Como laberinto de venas y arterias.
Y la sobriedad de tus ojos serenos
Me encadenó a tu dulzura
Como revoltijo de fuego y de cera.
Y la beldad de tus ojos tan tiernos
Me ató a tu cintura
Como amasijo de cuerdas y madera.
Resuelto decidí que a causa tuya
Sería capaz de arriesgar
Mi máscara, mi faja y mi cabellera
Como si fuese un luchador olímpico,
Sin que me importase arder,
Quemar o perder
Mi ilusión y mis sueños
Entre tus ojos de fuego.
El fulgor de tus ojos escrutó
Lo más íntimo de mi médula,
Y la belleza absoluta de tu mirar
Me redujo a mi más elemental célula.
Fui ceniza después de contemplar
El rayo de sol de tus ojos de fuego
Y fui humus, y escoria, y residuo,
Vestigio, desecho, despojo,
Y partícula, y rastrojo,
Reducto de apoteosis ante tu mirar.

1653 Turquesa

Turquesa el agua de tu mar
Y estruendoso el sonido de tu voz
Cuando arribas a mi vera
Y subyugas mi voluntad
Como si fuese una roca
A la orilla de la mar.
Para que la aridez de mi alma
No fuese tan notoria
Bajo la lluvia salí a tu encuentro
Como si fuese le pororoca
Producida por el Amazonas
Al juntarse con el mar,
Pero el color turquesa
Y el sabor de tu sal,
El estruendoso sonido de tu voz
Y la carencia de mi barca
Me empujan a navegarte
Sin miedo
De hundirme en tu región abisal.

19970531

1652 Tus mimos, caricias y ternuras

Quien fuera un audaz prestidigitador
Para transformar en un instante
La amargura que vaga en mi interior,
En luz portátil que alumbre el firmamento
De mi voz.
Quien fuera un mago alucinante
Que diventara de un solo golpe de su vara
La triste y húmeda melancolía
Que arropa mi cuerpo al atardecer.
Quien fuera un prodigioso vaticinador
Que augurara la salvación de mi alma
Y de mi espíritu el alivio del dolor.
Quien fuera un dios olímpico
Que concediera un poco de paz
A mi alma desasosegada sin tu amor.
Quien fuera una partícula de polvo cósmico
Que vagara por el firmamento
Sin rumbo fijo y con destino incierto,
Para dejarme flotar en el espacio abierto
Sin ninguna dirección.
Quien fuera ola que bate con demencia
En los bordes del acantilado
Para terminar resueltamente
Con este amasijo de carne portadora de dolor,
Porque si en mi vida no soy capaz
De lograr que tus mimos, caricias y ternuras
Sean para mi,
Entonces mi existencia será tan insólita,
Dramática, incierta, desconcertante,
Insulsa y llena de temor
Que prefiero no continuar
Si no me corresponde
Tu benigno y primoroso amor.

1651 Lámpara

¡Se precisa tanta luz
En la cabeza
Para no naufragar en este mar !
Amigo mío,
¿Tienes alguna lámpara
De medio uso,
O que yo pueda reparar ?
No importa si esta rota
De seguro la podré arreglar,
Porque necesito de tu luz
Para conocer mi caminar.
Yo se que tu amistad
Ante mi puede relumbrar
Como un pabilo encendido
En un recipiente de cristal
Por eso preciso de tu luz
Para no naufragar en este mar,
Y poder navegar en esta vida
Sin dejar mi vida naufragar.

1650 Amparo

Tus manos sirvieron de amparo
Para mi mejor sonrisa,
Tus besos fueron cornisa
En donde baile con euforia,
Tu lengua elimino la escoria
Que existía en mi camino,
tus manos guiaron mi destino
Hasta tus brazos y pechos,
Por eso ahora, desecho
Espero que de algún lado
Vuelvas como paloma invicta
A hacerme compañía.
Entonces podré ese día
Ostentarte mi mejor sonrisa
Para vivir contigo
Por siempre y por siempre y por siempre.
Porque tu cuerpo sirvió de amparo
Para mi mejor caricia,
Tu boca fue la delicia
Que degusté con ternura,
Tus labios sellaron la locura
Que se avizoraba en mis ojos,
Por eso es que ahora, solo
Reducido a mis despojos,
Espero que de algún lugar
Vuelvas como águila invencible
A hacerme compañía.

1649 El aura de tu huella

Tu aliento es dulce y delicado
Como el olor de las flores silvestres
Del café.
Tus mejillas con su candidez
Son etéreas como las nubes
Que flotan sobre mi cabeza.
Te juro que ésta noche
Podría amarte con tal pasión,
Y podría tocarte con tal abnegación,
Y besarte con tanta devoción,
Y quererte con tanta ilusión,
Que podría correr el riesgo
De morir al destabuizar
Mi propia vida en tu lugar santísimo.
Te aseguro que ésta noche
Podría amarte con tanta vehemencia
De espíritu
Y desearte
Con tal irracional frenesí
Y con tanta ceguera de mi libido
Y tanta locura desinhibida,
Que estaría corriendo el riesgo
De morir mi propia vida
Ante tu faz.
Porque tu eres como el nirvana
Que mi alma ansía alcanzar.
Después de conocerte
Yo he querido besar sin cesar
El aura de tu huella al caminar,
Por eso fui detrás de tus pisadas
Como si fuese un peregrino
Tras la dueña de los cielos.
Tu aliento es dulce y delicado
Como el olor de las flores silvestres
Del café,
Tus mejillas con su candor
Son etéreas como las nubes
Que flotan sobre mi cabeza.

1648 Un verdadero titán

No es que me resista a creer
Lo descomunal del Coloso de Rodas
O la legendaria heroicidad de Tarzán.
No es que no quiera acreditar
En la mítica sabiduría de Salomón,
O en la intrépida astucia de Supermán.
No es que empecinado me niegue
De buena gana a reconocer
La fortaleza mitológica de Sansón,
O la imponente soberbia del gran Khan.
No es que me resista a comprender
Lo poderoso del griego Hércules,
O lo extraordinario del bárbaro Conán.
Pero en la ciudad en donde vivo
Literalmente he conocido
Un verdadero titán,
él se levanta cada madrugada
Resuelto a conquistar su pan
Y armado de su pobreza
Lucha con persistente voluntad
Para coronar su tortuoso día
Con el fruto de su afán,
Y aunque casi siempre la ruleta
Le dispara sin ninguna piedad
él se levanta invicto, augusto y perenne
Resuelto a obtener su pan.

1647 Fenèt Amstèdanm

Ti sè mwen
Èske ou an fòm?
Se moman pou femen tout fenèt yo!
Se tan pou laviktwa ak libète
Paske nou genyen anpil tan
N ap espere pi bon lavi a
Ak tan lavi a janm te vini.
O ti sè mwen
Eske ou an fòm ?
Se tan femen tout fenèt yo!
Paske kriye ou se mem yan ak
Lanmè ki ap separe
Espri ou ak peyi cheri ou.
O ti sè mwen
Èske ou an fòm?
Se moman pou femen tout fenèt yo!
Ak pou chèche yon nouvo solèyl
Ak yon nouvo tè
Deyò lavil sa a
Ki te chanje ou ilusyon pou veritè.
O ti sè mwen
Èske ou an fòm?
Se moman pou femen tout fenèt yo!

We zullen niet hier bleijven.

1646 Ventana de Amsterdam

Hermanita
¿Estás lista ?
¡Es la hora de cerrarlas todas ya !
Es el tiempo de la gloria y la verdad
Porque hace tanto tiempo
Que esperamos mejor vida
Y el tiempo de la vida no llegó.
Hermanita
¿Estás lista ?
¡Es la hora de cerrarlas todas ya !
Porque las lagrimas que lloraste
Son un mar que te separa
De tu tierra y de tu libertad
Oh hermanita
¿Estás lista ?
¡Es la hora de cerrarlas todas ya !
Y de buscar el verdadero sol
Y la nueva tierra,
Fuera de esta ciudad
Que te cambió la ilusión por la verdad.

We zullen niet hier bleijven

1645 Janela de Amsterdã

Pequena irmã
Você está pronta?
É a hora das janelas fechar!
É o tempo da glória e a verdade
Porque temos muito tempo
Esperando a melhor vida
E a hora dessa vida não chegou.
Irmã pequenina
Está pronta?
É a hora das janelas fechar!
Porque as lágrimas que você chorou
Eles são um mar que separa
Sua alma de sua terra natal
Oh minha pequena irmã
Você está pronta?
É a hora das janelas fechar!
E de procurar o verdadeiro sol
E a nova terra,
Fora desta cidade
Que mudou sua ilusão pela verdade.
Oh minha pequena irmã
Você está pronta?
É a hora das janelas fechar!

We zullen niet hier bleijven

1644 Finestra di Amsterdam

Sorellina
Sei già pronta?
È l'ora di chiudere la finestra!
È il tempo della gioia e la verità
Perché così molto tempo fa
Che noi aspettiamo la migliore vita
E il tempo della vita non arrivò.
Oh mia sorellina
Sei già pronta?
È l'ora di chiudere la finestra!
Perché le lacrime che piansi
Loro sono un mare che separa
La tua anima dalla tua bella terra
Oh mia sorellina
Sei già pronta?
È l'ora di chiudere la finestra!
E di cercare il vero sole
E una terra nuova,
Fuori di questa città
Che ti hai cambiato l'illusione per la verità.
Oh mia sorellina
Sei già pronta?
È l'ora di chiudere la finestra!

We zullen niet hier bleijven

1643 Amsterdam’s window

Little sister
Are you ready?
It is the hour of already closing them all!
It is the time of the glory and the true
Because so much time ago
That we expect better life
And the time of the life didn't arrive.
Oh my little sister
Are you ready?
It is the hour of already closing them all!
Because the tears that you cried
They are a sea that separates
Your soul from your lovely land
Oh my little sister
Are you ready?
It is the hour of already closing them all!
And of looking for the true sun
And the new earth,
Outside of this city
That it changed you the illusion for the truth.
Oh my little sister
Are you ready?
It is the hour of already closing them all!

We zullen niet hier bleijven

1642 Amsterdamsfenster

Kleine Schwester
Bist du fertig?
Es ist die Stunde vom dem Fenster schlagen zu!
Es ist die Zeit des Ruhmes und das wahr
Weil vor so viel Zeit
Dass wir besseres Leben erwarten,
Und die Zeit des Lebens kam nicht an.
Ach meine kleine Schwester
Bist du fertig?
Es ist die Stunde vom dem Fenster schlagen zu!
Weil die Tränen, die du weintest,
Ist ein Meer, das trennt,
Deine Seele von deinem schönen Land
Ach meine kleine Schwester
Bist du fertig?
Es ist die Stunde vom dem Fenster schlagen zu!
Und vom Suchen der wahren Sonne
Und die neue Erde,
Außerhalb dieser Stadt
Dass es dir die Illusion für die Wahrheit veränderte.
Ach meine kleine Schwester
Bist du fertig?
Es ist die Stunde vom dem Fenster schlagen zu!

We zullen niet hier bleijven

1641 Nunca tuve un unicornio azul

Nunca tuve un unicornio azul,
Ni un blanco pegaso galopante,
Ni un rosado elefante
Volador,
Pero sí tuve tus besos
Encendidos y llenos de candor,
Yo tuve tus pupilas azules
Para navegar
Como un marinero explorador.
Tu eres esa luz fantástica
Que todo el mundo sueña
Con que a su vida
Algún día pueda llegar.
Y si he de morir sin volver a tocarte
Prefiero resueltamente,
Vivir para siempre,
Aunque eso signifique cargar
Con esta montaña
De infelicidad,
Porque yo nunca tuve
Un unicornio azul,
Ni un blanco pegaso galopante,
Ni un rosado elefante
Volador.
Pero sí probé del sabor
De tu cuerpo embriagante
Y escuché entre el rumor
De tus quejidos delirantes
El batir constante
De tu pecho y de tu amor.

1640 Riksha de dolor

Me condenas a esta lluvia monzónica
De soledad
Cuando sabes que arrastro
Este riksha de dolor
En mis espaldas cansadas,
Y me obligas a bogar
En esta góndola dolorosa
Cuando sabes que los canales
De mi vida
No desembocan a ningún lugar.
Me obligas a quemar mis naves
Cuando sabes
Que la tripulación de mi pecho
No sabe nadar.
Y mi corazón desfallece
A causa de la aplastante soledad.
Tu sabes que con tu luz
Mi espíritu puede reverdecer
Como si fuese la vara de Aarón
Y con tus besos puede fructificar
Mi corazonárbol
Como si fuese una palmera
Plantada junto al río
Pero tu insistes en condenarme
A esta lluvia monzónica de soledad
Cuando sabes que arrastro
Este riksha de dolor
En mis espaldas cansadas,
Y me obligas a bogar
En esta góndola dolorosa
Cuando sabes que los canales
De mi vida
No desembocan a ningún lugar.
Me obligas a quemar mis naves
Cuando sabes
Que la tripulación de mi pecho
No sabe nadar.

19970430

1639 Bericht über Priscilla

Heute sah ich sie, und ihre Haare schienen
Eine aufgehängt Kaskade
Für den Autor aller Sachen,
Ich könnte nicht glauben, dass ich sie noch liebte,
Aber, wenn ich sie vor mir hatte,
Ich möchte sie unter meinen Armen umarmen,
Und um sie neben meiner Brust zu verführen,
Und um sie in ihren lieben Lippen zu küssen.
Ich musste meine Impulse enthalten
Und um mit Wert meine Nervosität zu verstecken
Für das nicht Fallen wetterte
Für die Schönheit, die sie hatte,
Und, dass es schien, herausgenommen zuhaben,
Von einem geheimen Stamm.
Ich enthielt meine Ermutigung, und ich seufzte.
Es war schöner als nie
Und ihr zurück war vollständig
Als denn Schönheit spricht.
Es war weiß und delikat,
Weich, kräftig und besser gebildet.
Ich musste meine Lippen beißen,
Weil, obwohl ich sie vor mir hatte,
Ich könnte nicht glauben, dass sie wäre,
Weil sie so schön wie ein Geist war,
Dass einen Körper sucht, darum zu besitzen.
Ich fand ihrer Stimme ein Lied
Von jenen der die Natur murmelt.
Es war dünn ihre Zahl
Und ihre Haare wurden erwaschen
Und es schien eine Kaskade
Hängte auf wunderbare Art und Weise auf
Für den Autor aller Sachen.

1638 El candil de tus ojos color tus ojos

El candil de tus ojos color tus ojos
Hacen de mi espíritu
Alma, corazón y cuerpo,
El ser más indefenso
De la creación.
Tu mirada excita las neuronas
De mi sistema nervioso.
El candil de tus ojos color tus ojos
Conmueve, compunge y sobrecoge
Mi espíritu, mi ser y mi existir.
Tu mirada es como el mar
Concentrado en un solo lugar
En donde yo puedo navegar,
Flotar, sumergirme, bucear.
El candil de tus ojos color tus ojos
Alborota las ilusiones
Que conservo dormidas en mi corazón.
Tu mirada disturba las pasiones
Que tengo escondidas
En los laberintos de mi razón.
La sola presencia
Del candil de tus ojos color tus ojos
Electrifica los átomos
De mi aurora tropical,
Por tal motivo
Los dioses deberían tener cuidado
Al contemplar el candil
De tus ojos color tus ojos.

1637 As if were wild ducks

As if was wild ducks
On the humid swamps,
I will allow flying my caresses
Over your body,
And the volatile of my impulses
To devour each span
Of your territories,
Will reduces me,
After the zenith of course,
To nothing else absolutely.
Because after loving you
And of perpetually kissing
Every part of your being,
I will move further on
Of the allowed boundaries
To normal beings.
Because with you
The fondness is so explicit
That it doesn't make any sense
To explain the sensation
That loving you produces me.

1636 Después de haberte conocido

No es que yo sea hipersensible
A la belleza que portas en tu ser
Como si fuese
Una simple prenda decorativa,
No es que yo esté desesperado
Por llenar el inmenso vacío
Que ha existido desde siempre
En mi alma,
No es que mi cuerpo tirite incontrolable
Por el frío inmenso
De la noche estrellada y descubierta,
No es que tu nombre me suene
Tan musical y rítmico
Como la música producida
Por las olas de la mar,
No es que yo delire y suspire
Como un desquiciado ante tu rostro
De escultura hecha en los cielos.
Si yo pudiera besar tu cuerpo
Y tu rostro
Y acariciar tiernamente tus cabellos,
Yo sería tan feliz y dichoso
Como un dios del antiguo reino del Olimpo.
Si este amor que siento
Tuviera dos alas como las de un ave,
De seguro
Hasta la tranquilidad de tu cuarto
Llegarían los susurros
De mi alma enamorada.
Yo deseo abrazar tu cuerpo
Y besar tus tiernos labios
De una forma tan apasionada…
Pero contigo no puedo saber
Si me corresponderás
En este sentimiento que te envío,
Por eso es que me pregunto
Cada día, cada noche,
Cada mañana y cada madrugada,
Si yo podré vivir sin agonía
Después de haberte conocido.

1635 Big wave

Cuando golpees con tus espumas
En mi solitaria playa
Yo te voy a amar
Sin parangón ni remordimientos
Porque el tiempo
Que mis sentimientos y pensamientos
Están coordinados
Para amarte sin medidas
Ha sido tan vasto
Y tan agobiante,
Que cuando la fuerza impetuosa
De tus olas
Llegue a esta, mi playa
Yo te voy a amar
Con la fuerza desmedida
De mi amor.
Mar,
Cuando llegues a tocarme
Con tus besos de sal
Inventaremos
Sin límite de tiempo
Nuestros propios tsunamis
Y dejaremos a la ilusión
Surfear sobre nuestros cuerpos
Cuando sea el momento justo
De la big wave.

19970331

1634 En ascuas por verte

Estoy en ascuas por verte
Dibujar ante mi rostro,
Como si fueses una figura celestial
Que se materializa.
Casi no puedo resistir
El momento en que tu voz
Acaricie el caracol de mis oídos,
Yo quiero verte crecer
En tu capullo
Y sentir y vivir
El momento justo
En que tus coloridas alas
Estallen poseídas de esplendor,
Yo quiero verte volar conmigo
Como mariposas en primavera
Para remontarnos al paraíso
Donde mora el ramo de tu amor.
Yo quiero que florezcas en mi pecho
Y que los capullos de tu amor, amor
Sirvan de sustento
A mi espíritu y mi amor.

1633 Con tu sonrisa destronadioses

En realidad cuando estoy contigo
Quitas el agobio pusilanimizante
Que tiene a mi alma subyugada,
Tu puedes, con tu sonrisa destronadioses,
Desempaquetar en mi interior
La locura más ilusa
Que jamás he percibido,
Cuando tus manos tocan mis manos
Me transporto al edénico paraíso
De tus pupilas
Y en tus ojos
Bebo del agua clara de tu amor.
Tus ojos son cristalinos,
Transparentes,
Refrescantes,
Y tu boca con su curvilineosidad
Me hace sentir un niño
Indefenso,
Necesitado,
Desprotegido,
Enamorado.
Por eso quiero que me sonrías
Con tu sonrisa destronadioses
Y que me beses
Con tu boca y su curvilineosidad
Para sentirme un hombre
Defendido,
Completado,
Protegido,
Enamorado.

1632 La fantasía del Rey Midas

Yo estoy loco por besar tu pecho
Y hurgar en lo profundo
De tu ser
Como si fuese un buzo
En un banco de coral.
Yo estoy delirando
Por ver tus ojos excitados
Frente a mis ojos
Porque se que tu guardas
En lo interno de tu ser
El maná que me puede hacer inmortal.
Ahora vibro como un resorte,
Como un péndulo oscilante
Permanece el cuerpo mío
Cuando tocas con tus ojos mi rostro,
Acumulando las ansias
De amarte
Como si fuese una falla geológica
Que acumula fuerzas colosales,
Y cuando llegue el terremoto
Provisto por tus besos,
A causa de mi felicidad
Se desencadenará en mi interior,
Inevitablemente,
La fantasía del Rey Midas.

1631 Vida de mi vida

Yo quiero ir detrás de tu rastro
Como si fuese un sabueso amaestrado
Hasta que encuentre tu risa
Incrustada en tus labios
De bella segura de sí misma.
Si yo no te amara tanto
Y si no necesitara tus besos
Para mantener a flote
Mi existencia enamorada,
Yo no tendría la urgencia
De encontrarte.
Por eso cuando percibas
Mis ojos desorbitados
Como los de un camaleón,
Será porque la desesperación
Por encontrarte
Ha hecho de mi existencia
Este gólgota que porto
En los cuatro ángulos de mi vida.
Y cuando te tenga conmigo,
Vida de mi vida,
Se abrirán las ventanas de los cielos
Y obtendré la lluvia
Temprana y tardía
De tus besos
Y danzará mi espíritu,
Por el enorme gozo de tenerte
Como si fuese el Rey David.

1630 Poema de desolación

Mientras la lluvia cae
Lavando por entero
Las entrañas mismas de mi ciudad
Decido escribir
Este poema de desolación
Y empezar a comparar
Este alma gris
Que llevo adherida a mis vísceras
Huesos, nervios y arterias,
Con el cielo que sepulta
Las casas y las calles,
Este cielo gris sepulta
Los automóviles, las alcantarillas
Sepulta los parques,
Los árboles en las plazas,
Las oficinas del gobierno,
Las chimeneas,
Los faros, los faroles,
Las camas, las escamas, los sin cama,
Sepulta mi alma anegada
Anega mi alma solitaria
Desola mi alma sofocada.
Mientras la lluvia cae
Lavando por completo
Las entrañas profundas de mi ciudad
En mis entrañas permanece el palpitar
De la vasta soledad
Que parece reverdecer
Como la vara de Aarón
Y estos matices de monotonía en que vivo
A partir del momento
En que estrené esta vida sin ti
Incluyen todos los tonos del gris.
Mis ojos,
Como si fuesen caballeros medievales
Sin escudo, sin lanza y sin armadura
Fueron heridos por la desolación
Y la leve luz de mi vida
Empezó a desvanecerse
Como por arte de maldición.
Siempre quise amar a una persona
Como intensamente a ti te amé,
Pero cuando se ama tanto
A una persona como tú
Se termina perdiendo la existencia
Devastada y desarraigada
Por la desolación
De verte ir
Como si fueses la lluvia
Que corre compulsiva
Hacia la ribera de la mar.

19970228

1629 Amargadalma

Ya me ha pasado
Tanto tiempo en soledad
Que creo que ya no habrá
Esperanza en mi interior,
La soledad carcome
Los pilares de mi ilusión,
La soledad desarraiga y acaba
La piedra angular
De mi pasión,
La soledad estrangula y gasta
La cordura de mi razón.
No creo que aunque este cielo
Esté bañado de azul
Mi demencia y mi inquietud
Puedan variar.
Jamás volveré a pronunciar
Poemas de amor,
Ni volveré ya a decir
Canciones de ilusión
Porque la tristeza reverdece
En los rincones más remotos
De mi amargadalma.
Ya me ha pasado
Tanto tiempo en soledad
Que aunque decidiese construir
De nuevo mis ruinas,
Y aunque restaurase por completo
Mis sueños y mi ilusión
Ni creo que aunque este cuerpo
Esté repleto de pasión
Mi demencia y mi inquietud
Puedan variar,
Porque me ha pasado tanto tiempo
En perpetua soledad
Que ya no tengo esperanzas
De que resueltamente alguien
Me quiera y pueda amar.

1628 Un nuevo sol y una nueva tierra

Cuando yo
Como estopa humedecida en brea
Arda en el calor de tus brazos
Seré tan feliz por mi estrella.
Y yo se que me amarás
Como si yo fuese
Tu alma gemela
Anteriormente perdida.
Deseo beber agua fresca de tus manos,
Impoluta y revitalizante,
Para que mis huesos vencidos
No perezcan de ansiedad.
Y cuando por azar descubras
Los pozos petroleros
Que tengo en los arcanos
Del oriente de mi pecho
Se henchirá tu corazón de dicha
Porque me dejaré encender
En el fuego de tus brazos
Y cuando yo
Como estopa humedecida en brea
Arda en el calor de tus labios
Y me reduzca a cenizas
El fuego apasionado de tus ojos
Quiero que me abraces fuerte
Para poder renacer
De entre las cenizas
Como si fuese un ave fénix
Para comenzar junto contigo
Un nuevo sol y una nueva tierra.

19970131

1627 Ángel desnutrido

Mi soledad adhesiva
Es como una barca a la deriva
En plena alta mar.
Mi soledad pegajosa
Ha invadido por completo
La sustancia adiposa
Que se halla entre mis huesos.
La soledad impenetrable
Ha violado cada atrio
De mis templos santísimos
Mi soledad, se ha emperennecido,
Se ha reavivado,
Se ha endurecido,
Me tiene subyugado,
Me tiene vencido
Porque se ha enquistado
En mi pecho y mi tino
Haciéndome de verdad parecer
El espíritu errante
De un ángel desnutrido.

1626 Silenciosa y letárgica

Silenciosa y letárgica
Amaneció la vida mía
Este día
Lleno de luz y de sol.
Amaneció letárgica mi vida
Porque conmigo no está
La dinámica ni la cinemática
De tus ojos color café.
Amaneció silenciosa mi vida
Porque el cascabel de tu risa
No gira más en torno a mi.
Sofocada y agónica
Amaneció la vida mía
Este día
Lleno de luz y de sol.
Agónica amaneció mi vida
Porque la fuente de besos
De tu boca embriagante
Se ha secado para mi.
Sofocada amaneció mi vida
Porque los aires libres
Que a tu lado respiraba
Se han terminado para mi.

1625 El polvo de mis sandalias

Sacudiré con tanto estrépito
El polvo de mis sandalias
Ante las puertas de tu ciudad,
Que voy a correr el riesgo
De que se desbisagren mis omoplatos.
Porque ya no puedo más
Vivir sin la libertad
Con que clausuraste mi espíritu.
Yo no quería tormentas huracanadas
Que abatiesen los últimos árboles
Que le quedaban a mi isla,
Lo que quería era una lluvia de calma
Que anegara mi espíritu
Para que no muriera en la agonía
Mi alma
Que solo pensaba en tenerte,
Pero la fuerza colosal
Con que irrumpiste en mi destino
Fue tal
Que quedaron abatidos
Los últimos árboles
Que quedaban en mi isla,
Tu alborotaste, desarraigaste,
Quitaste, destruiste, mutilaste ,
Redujiste y humillaste
Los sentimientos buenos
Que tenia dentro de mi
Por eso ante las puertas
De tu fortificada ciudad
Sacudiré con tanto estrépito
El polvo de mis sandalias,
Que voy a correr el riesgo
De que se despeguen desde su raíz
Mis omoplatos.

1624 Con voz autoritaria

Eché la cabeza hacia atrás
Sentado en mi sillón
Y empecé a volar junto contigo,
Pensando en que esta noche
Yo podría tocarte
Como si fueses un ser irreal
Que se materializa
Por el vehemente deseo
De tenerte
Por entera para mi.
Yo quiero que tu unjas mi boca
Con tu aceite
Y que santifiques mi cuerpo
Con el aroma de tu piel.
Yo quiero que con voz autoritaria
Tu resucites de los escombros
El amor genuino
Que conservo para ti.
Yo quiero que tu estremezcas
Como si fueses terremoto o volcán
La tierra que sepulta
El amor genuino
Que conservo para ti.
Yo quiero que tu hurgues
En lo interno de mis células
Para que rescates triunfante
El amor genuino
Que conservo para ti.
Porque entonces será
Cuando yo feliz
Pueda delirante
Tocarte
Como si fueses un ser real
Que se ha materializado
Por el vehemente deseo
Que tengo de tenerte
Por entera para mi.

1623 Tótems

Y colocaré tótems en cada esquina
De mi voluntad gastada
Para que al volver de tus andadas
Encuentres el camino
Que conduce hasta mi alma,
Ya cansada,
De esperarte con la impaciencia
Con que espero la alborada
En esta remota región
De mi alma
Porque la desolación de mi mirada
No se puede comparar
Con nada
De lo que existe en el mundo terrenal
Y este mi corazón
Ya sin nada
Sólo espera encontrarte
En algún lugar,
Enamorada
Para conducirte hasta mi pecho
Y allí arrullada
Amarte por los siglos de los siglos
Con la profundidad de mi alma.

1622 Otra canción

Pero yo canto otra canción
Desde el día en que solo me dejaste
Y mi canción no fue tan triste
Como la canción que cantaba
Junto a la locura de tu mirada.
Cuando solo me dejaste
Yo desplegué mis propias alas
Y en los cielos se escuchó cantar
Mi propia canción
Como si fuese
De los ángeles una dulce canción.
Porque tú condujiste mi mente
A la locura de tu mirar
Dejándome caer de los cielos
Sin mis alas poder desplegar.

1621 Noch ein Lied

Aber ich singe noch ein Lied
Seit der Tag dass du mir alleine gelassen hast
Und mein Lied war nicht so traurig
Als das Lied, das ich sang,
In der nahe des Wahnsinnes deines Anblickes.
Wenn du mir alleine gelassen hast

Ich öffnete meine eigenen Flügel
Und in den Himmeln wurde es zugehört,
Um zu singen mein eigenes Lied
Als ob gewesen sei
Ein liebes Lied von den Engeln.
Weil du hast meinen Verstand geführt,
Zum Wahnsinn Ihres Anblickes
Das Erlauben von mir, von den Himmeln zu fallen
Ohne meine eigenen Flügel zu öffnen.

1620 Altra canzone

Ma io canto un altra canzone
Dal giorno in quello che tu mi lasciai
E la mia canzone non era così triste
Come la canzone che cantai
Accanto alla pazzia del tuo sguardo.
Quando mi lasciai da solo
Ho aperto le mie proprie ali
E dai cieli fu ascoltato cantare
La mia propria canzone
Come se fosse
Una canzone dolce dagli angeli.
Perché tu portai la mia testa
Alla pazzia del tuo sguardo
Lasciandomi cadere dal cielo
Senza poter aprire le mie proprie ali.

1619 Outra canção

Mas eu canto outra canção
Desde o dia no que você deixou-me
E minha canção não foi tão triste
Como a canção que eu cantei
Junto à loucura do seu olhar
Quando você sozinho me deixou
Eu pus abrir minhas próprias asas
E nos céus ouviu-se cantar
Minha própria canção
Como se ela fosse
Uma doce canção dos anjos.
Porque você conduz minha cabeça
à loucura de sua visão
Deixando-me do céu cair
Sem minhas próprias assas para poder abrir.

1618 Another song

But I sing another song
From the day in that you left me alone
And my song was not so sad
As the song that I sang
Besides to the madness of your sight.
When you left me alone
I displayed my own wings
And in the skies it was listened to sing
My own song
As if were
A sweet song from the angels.
Because you drove my mind
To the madness of your sight
Allowing me to fall of the skies
Without be able to display my own wings.

1617 Deseos irreprimibles de volar

Si conservo todavía estas alas
Es porque siempre deseé
Recorrer el azul infinito
Contigo,
Si tengo estos labios
Ansiosos de besos frescos,
Es con la única intención
De besar tu esbelto cuerpo
Y si tengo este corazón
Tan obsesionado
Que no deja de batir por ti
Entonces por qué no puedo
Sencilla y libremente
Amarte con mi noble amor,
Porque tu disturbaste por completo
El recorrido de mi destino
Haciéndome descubrir
La belleza estratosférica
De tu rostro.
Cuando estoy al lado tuyo
Siento unos deseos irreprimibles
De volar hacia el infinito,
Contigo.