19941130

1337 Sem palavras

Quando você saiu do meu lado
Meu rosto mudou
E minha vida foi-se
Legada em seus artelhos
Ao momento da sua partida
E agora não me dá
Para amar outra mulher
Na terra
Porque quando você saiu do meu lado
Meu espírito virou-se
No mar da morte
Como se fosse uma jangada
E minha cabeça, corpo e alma
Ficaram mais sozinhas
Que um perro na pradaria
Que sem dúvida vai morrer.
E agora eu tenho na minha garganta
Um pranto que não pode sair
Porque quando você saiu do meu lado
Você levou-se todas as frases
Que eu tinha
Para ser feliz
E sem dizer uma palavra
Você levou-se todas minhas palavras
Mesmo no momento de se ir.

1336 Sans pawòl yo

Lè w te sòti kote mwen
Figi m te chanje
Ak lavi m te sòti
Avek dwet pye w
No moman w tap mache.
Paske mwen pa kapab
Renmen yon lòt madann
Nan tout tè a
Pou sa a lè w te sòti kote mwen
Lespri m te chavyre
Nan lanmè lanmò
Mem jan ak yon batyman
Ak tèt, kò avek lwa mwen
Te rete pli sel pase
Yon chen nan sabann
Kap mouri.
Ak kounye a mwen gen nan ko
Yon kriye ke pa kapab sòti
Paske lè w te sòti kote mwen
W te pote tout fraz yo
Ke mwen te gen
Pou ta kontann
Ak sans di yon pawòl
W te pote tout pawòl yo
Lè w te sòti kote mwen.

1335 Ícaro del firmamento

Si me has dado la capacidad
De poder soñar despierto,
Por favor dame dos alas
Para recorrer el universo
Como si fuese lo mismo
Que un Ícaro del firmamento.
Pero no me permitas la cordura,
Ni la conciencia, ni el civismo
De los humanos de este tiempo,
Porque mi alma está cansada
De los horrores modernos.
Dame solamente dos alas
Para surcar el firmamento
Y poder jugar sobre las nubes
A que soy feliz por el momento
Y que no tengo el futuro
Desarrapado y hambriento,
Como la infancia de mi país
Que vive del desaliento.
Yo solo quiero dos alas
Para elevarme al firmamento
Y construir allí una morada
Donde no llegue el lamento
De la miseria exagerada,
Que cubre mi tierra este tiempo,
En que te estoy suplicando
Que me des solo dos alas
Para recorrer el universo,
Como si fuese lo mismo
Que un Ícaro del firmamento.

1334 Fe nan siel yo

Lè w te tonbe siel yo,
Mwen te sèl anpil
Ke bri a tonbe w
Fe mwen zote anpil,
Ak lè m te wè zye yo w,
Rete yon fòm
Pli etranj,
Ke sèlman te fe posib
Ke mwen ta leve
Avek yon dousman karese men yo w.
Te se lè m te komanse
Fe lavi mwen,
Sadik karese yo
Ke te sòti men yo
Yon akanj lib: Ou.
Epi mwen te deside
Mare lavi mwen
Benedysyon an men yo w,
Paske lè m te santi
Karese yo w,
M te rete kouman ke mouri,
Kouman si mwen ta
Nan peyi kont yo,
Paske mwen te kre
Nan fon ke m,
Ke w te vini
Nan gwo siel yo,
Paske nan mem moman santi
Yon karese men yo w,
Mwen te kapab wè ekri
Yon tikat nan ko w
Ke ekriti li te di:
Made in Heaven.

1333 Im Himmel gemacht

Als Du von den Himmeln fielst,
Ich war so alleine
Dass der Krach deines Sturzes
Es machte mich Überraschung zuviel,
Und als ich deine Augen anschaute,
Ich war auf eine Weise
So seltsam,
Dass es nur möglich war
Dass ich aufwache
Mit dem Licht streicheln deiner Hand.
Es war dann, als ich anfing
Um mein Leben zu machen,
Süchtiger zu das streichelt
Dass aus die Hände verließen
Von einem umherziehenden Erzengel: Du.
Dann traf ich die Entscheidung
Vom Binden meines Lebens
Zum Segen deiner Hände,
Weil, als ich mich fühlte
Deiner streichelt,
Es war halbe Tote,
Als ob ich wäre
Im Land der Wunder,
Weil ich verdächtigte
Tief im mein Herz,
Dass Du gemacht worden waren
In den hohen Himmeln,
Bis zur Bedeutung für Gefühl
Ein streicheln von deinen Händen,
Ich konnte aufgezeichnet werden
Eine Aufschrift in deinem Körper
So wörtlich sagte es:
Made in Heaven.

1332 Fatta nei cieli

Quando tu cadesti dei cieli,
Io stavo tanto solo
Che lo'scoppio della tua caduta
Mi feci sorprendere di più,
E quando vi i tuoi occhi,
Rimasi di una forma
Tanto strana,
Che solamente fu possibile
Che io svegliassi
Con la lieve carezza delle tue mani.
Fu allora quando cominci
A fare la mia vita,
Adita alle carezze
Che venivano delle mani
Di un arcangelo vagante: Tu.
Allora pressi la decisione
Di legare la mia vita
Alle benedizione delle tue mani,
Perché quando io sentiva
Le tue carezze,
Rimaneva mezzo morto,
Come si vivesse
Nel paese delle favole,
Perché io sospettava nel fondo
Del mio cuore,
Che tu aveva stata creata
Nei più alti cieli,
Fin al momento di sentire
Una carezza delle tue mani,
Sono riuscito a vedere scritta
Un'iscrizione nel tuo corpo
Che di forma letterale diceva:
Made in Heaven.

1331 La abolición de la esclavitud

Tú fuiste la apóstola
De mi independencia
En el momento en que declaraste
La abolición de la esclavitud
A la que me tenía sometido
La soledad
Por eso he levantado
En cada carretera y camino
De mi cuerpo mortal
Un monumento en tu honor
Porque tú eres mi diosa
La reina de mi corazón
Y la emperatriz de mi alma
Porque tú hiciste de mi vida
Un precioso campo
Lleno de todas las flores
Que ojo humano jamás observó
Porque tú fuiste la apóstola
De mi independencia
En el mismo momento que declaraste
La abolición de la esclavitud
A la que me tenía sometido
La soledad
Y por eso he nombrado
Este tiempo de mi existir:
La Era de Priscilla.

1330 A abolição da escravatura

Você foi a apostola
Da minha independência
No momento que declarou
A abolição da escravatura
À que tinha-me submetido
A solidão
E por isso tenho levantado
Em cada estrada e caminho
Do meu mortal corpo
Um monumento no seu honro
Porque você é minha deusa
A rainha do meu coração
E a imperatriz da minha alma
Porque você tem feito da minha vida
Um campo bonito
Cheio das flores todas
Que olhos humanos não tem visto
Porque você foi a apostola
Da minha independência
No mesmo momento que declarou
A abolição da escravatura
À que tinha-me submetido
A solidão
E por isso eu tenho nomeado
Este tempo da minha vida
A era de Priscilla.

1329 L’abolizione della schiavitù

Tu sei stata apostola
Della mia indipendenza
Nel momento in cui dichiarasti
L’abolizione della schiavitù
Alla che mi aveva sottomesso
La solitudine
E per questo ho alzato
In ogni strada e via
Del mio mortale corpo
Un monumento nel tuo onore
Perché sei la mia dea
La regina del mio cuore
E l’imperatrice della mia anima
Perché hai fatto della mia vita
Una bella campagna
Piena di tutte le fiore
Che occhi umani hanno mai guardato
Perché sei stata apostola
Della mia indipendenza
Nel momento in cui dichiarasti
L’abolizione della schiavitù
Alla che mi aveva sottomesso
La solitudine
E per questo ho chiamato
Questo tempo della mia esistenza
L’era di Priscilla.

1328 Quijote

En cierto lugar de mi vida,
De cuyo nombre no quiero acordarme,
Permanece arraigada una mancha,
Que tiene el color y la morfología
De tus labios juveniles y carnosos.
Porque mi maltramada imaginación
Cabalgó por tu cintura
Y batalló en las alturas
De tus cimas de mujer.
Se batió mi corazón humano
Como si fuese un soldado,
Contra los molinos de viento
Con los cuales disfrazaste
Tus femeninas pestañas,
Dejándome tan mal herido
Y cubierto por el polvo
Del desapasionamiento,
Que no veo ahora el camino
Que me guíe a cualquier parte
En donde no te pueda ver.
Porque tú, Amarganea,
Azotaste como una tormenta
Mi enflaquecida ilusión
Y no me quedó más opción
Que refugiarme en los brazos
De la más estrambótica locura.

1327 Pero contigo

Si fuese a remediar algo con llorar
Te aseguro que lloraría
De una forma tan compulsiva
Que se anegarían en mis lágrimas
Las extensas sabanas africanas
Y los desiertos del Gobi y Atacama
Correrían el riesgo de perder
Su exagerada sequedad
Porque no te amo más
Que al aire que respiro
Pero si me veo en la disyuntiva
De elegir
Entre mi hálito de vida
Y tus sensuales cualidades
Da por sentado que me quedaré
Como un zombi…
Pero contigo.

1326 Mis paradigmas de amor

Mis paradigmas de amor
Quedaron irremediablemente obsoletos
Al momento de enfrentarlos
A la luz de tus ojos,
Y los bastones de mis pupilas
Se encendieron como estopa
Humedecida en brea
Por el fulgor de la belleza
De tu rostro.
Eras tan leve y tierna
Como la arena que el viento del mar
Impulsa a las alturas,
Para luego acumularlas
En las dunas de mi razón
Y una vez allí enraizada,
Te mueves de acá para allá,
De aquí para allí,
Aquende y allende mi conciencia,
Ultrapasando cada limite
Impuesto por mi corazón,
Porque eres tan autónoma
Como una emperatriz medieval
Que va a donde quiere,
Destrozando sin importar
Cualquier cosa interpuesta
En tu trayectoria.
Por eso mis paradigmas de amor
Quedaron irremediablemente obsoletos
Al momento de enfrentarlos
A la luz de tus ojos.

1325 Las enormes distancias

Si pudieses apreciar
Las enormes distancias
Que recorrí en soledad
Buscando tu cuerpo esbelto,
Podrías inferir la magnitud
Tan exagerada,
De mis ansias de tenerte
Eternamente y para siempre
Y solamente para mi.
Si pudieras ver la soledad
Tan espantosa que recorrí
Buscando tus ojos,
Te convencerías de lo estrepitoso
De los latidos de mi corazón
Por ti,
Porque la nobleza
De tu belleza física
Hizo que yo,
Como que me trasmutara
En una especie de loco delirante
Que hambriento vaga por las calles,
Buscando un cuerpo como tu cuerpo
Y unos ojos como tus ojos,
Capaces de provocar un incendio
En la flora de mi piel
De proporciones no apreciadas
En mi existencia como humano,
Si pudieses apreciar
Las enormes distancias
Que recorrí en soledad
Buscando tu cuerpo esbelto,
Podrías inferir la magnitud
Tan exagerada,
De mis ansias de tenerte
Eternamente y para siempre
Y solamente para mí.

1324 Mis versos heridos

Si es que algún día
Eventualmente decidieras volver
Lo único que podré garantizarte
Son mis versos heridos
Por la grande pena
De no tenerte junto a mi,
Porque todo lo que jamás
Pude desear de una persona
Que pudiese estar conmigo,
Corresponde a ti,
Porque si dispusiese en orden
Las características que me gustan
De alguien para quien,
Por quien y con quien vivir,
De seguro estaría describiendo
El universo cósmico
De tu atractiva persona,
La dulzura de tus caricias,
Y la suavidad de tus palabras
Que sobrepasan en demasía
Los limites de la cordura
Y ultrapasa las fronteras
De la comprensión y la ternura.

1323 Como la hecatombe de Hiroshima

Como la hecatombe de Hiroshima
Fue tu mirar en mis ojos.
Porque tan solo en megasegundos
Devastaste en mi interior
Todos mis sentimientos,
Dejando totalmente en ruinas
Las edificaciones de mi razón
Y grabando como por magia
Tus caricias en mis paredes,
Arruinadas,
Como pictografías fatídicas
De tu paso
Por los corredores de mi existir.
Si tuviese que recapitular
De los episodios de mi vida,
De seguro intentaría
Aunque no lo pueda lograr,
Borrar el espacio de tiempo
En que por azar te conocí.
Porque el solo hecho de conocerte
Desvió en el mismo acto
El cauce de mi existencia,
Llevándome a las fauces
De la inquietud y la demencia.

1322 Mis humanas manos agotadas

Mis humanas manos agotadas
Las haré resurgir cual alas
De un fénix moribundo
¿Sabes para qué?
Para construir un mundo nuevo
Escondido y secreto
En donde los cielos viejos
Y la vieja tierra
Ya no existan en el presente
Ni en el pasado
Ni en el futuro
Y cuando te sientas cansada
Voy a acariciar tu espalda
Con la parsimonia y la lentitud
De un caracol que se pasea
Sin preocupación alguna
Sobre las tierras humedecidas
Por el rocío de la mañana.
Y si el estremecimiento de tu cuerpo
Te impulsa a darme de beber
De tus cristalinas aguas
No te detengas
Porque mis humanas manos agotadas
No podrán resistir
Otro eterno día
Sin tocar tu hermoso cuerpo
Tan perfectamente moldeado
Como una escultura celta.