Mi maĉas sen forto
Maldolĉan radikon
Kiel soleca bizono,
Kiu vagas zigzagante
En la vastaj herbejoj de la animo,
Senespere serĉante
La dolĉan memoron de via rigardo
Kaj mi perdiĝas inter la misteroj,
Mi vagas en la labirinto de la trankvilo.
En miaj memoroj,
Via amara floro leviĝas
Kiel lumturo, kies lumo
Projekcias aŭreolon de nostalgio.
Ĝi estas mordo de aspido,
Dezerta ŝakalo,
Hieno, kiu moke ridas.
Mi prenas ĝiajn malglatajn petalojn
Inter miaj lipoj
Kaj kiel potisto,
Kiu vivas muldante
La argilon de doloro,
Mi skulptas miajn malĝojojn
En formo de larmoj
Kaj koro.
Mia sopiro fariĝas
Stelpolvo,
Grundaj kristaloj,
Malvarma molibdeno,
Ordinara dornpomo restaĵo,
Fragmentoj de universo
En konstanta pereo.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario