La memoro de viaj okuloj
Estas kiel fajrero,
Kiu disvastiĝas tra la tindro
Ekster teatro.
Interne, en mia korpo,
La kurtenoj de mia loĝio
Estas atingita per la cindroj,
Kiuj estas elpelitaj el via mano.
Ekstaza, mi rigardas kiel la vento
De komunaj memoroj
Grimpas sur mian mjelon,
Igante mian mjelinon tremi
Pro sia fulmo.
Mia nostalgia elspiro
Faras nenion pli ol pliigi
La flamojn, kiuj plenigas
Per brilo kaj ekbriloj
Tuta mian scenejon.
Kun rezignacio mi komprenas,
Ke la revo pri tio, kion mi mankas,
Enprofundiĝos en mian memoron.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario