Nun mi estas soifa dezerto
Kaj vi portas sur via tuta korpo
Ĉiujn gutojn da pluvo kaj roso.
Mi bezonas vidi
La matenstelon brili
Antaŭ mia horizontlinio.
Frapi senpeze
Kiel kolibro.
Kaj el mia gorĝo
La trilo eliru
En la formo de strangaj vortoj,
Kiuj igas min klarigi
La konsubstanciiĝon
De via tenero
Kaj kiel via kiso agordas
En la ŝimo
De mia harmonio.
Ke inter triloj mi povas diri,
Kiel enkorpiĝas
La sento en mia brusto
Ĉiufoje, kiam mi donas al vi
Mian homan koron.
Balbuti pri la magia
Eŭkaristio, kiu fariĝas
Kiam via korpo kaj mia korpo
Frotas la plezuro.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario