Nia kuniĝo
Estas kiel biolumineska fungo
En la mallumo de mia nokto,
Lumigante mian vojon
Per sia varma brilo,
Kiel haloaj de suno
Dispelante la neĝon.
Tiel vi interplektiĝis
En mia grundo, mia ĉielo,
Ke vi estas kiel micelio,
La interplektita esenca reto,
Kiu subtenas miajn ridetojn,
Miajn rigardojn.
Per viaj manoj vi spuris
La persistan kaj kontinuan ŝtofon,
Kiu implikas min sub
La surfaco de sentoj.
Vi fosis en mian koron,
La profundajn kaj subterajn
Ligilojn,
La esencan intrigon,
La kaŝitan labirinton,
Kiu nutras miajn ĝemojn.
Miaj radikoj rejuniĝas per via lumo
Kaj mi liberigas sporojn de amo,
Kiuj disvastiĝas kiel magia polvo.
Kun via brakumo frumatene,
Kiam mi estas malvarma,
Mi eksplodas en eksplodo de vivo
Kiel fungo, kiu aperas
Post la pluvo.
Estas via lando,
Kiu havigas al mi
Serenan ŝirmejon,
Teneran ardoron,
Varman lulkanton,
Amikan fajron,
Eternan korinklinon.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario