Mia kajto kaj via ĉielarko
Vidis unu la alian la unuan fojon
En tiu vintra posttagmezo
Sur la divano de la maro.
Ni fariĝis interplektitaj
Ĉielaj birdoj.
Mia kajto,
Kiel soleca birdo,
Dancis sengracie
En la vintra ĉielo.
Via ĉielarko aperis
Kun multkoloraj flugiloj.
Kune ni teksis
Komunan flugon,
Kiu etendas
Eternecon post eterneco.
Mia kajto,
Kiel vaganta konfidulo,
Dividis kun la ondoj
La plej intimajn sekretojn
De mia soleco.
Via ĉielarko malkaŝis
Sian ĉifritan mesaĝon,
Dancante inter la venteto,
La suno kaj la salo.
Tiun vintran posttagmezon,
La oceano estis
Nia atestanto
Sur la divano de la maro.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario