La plenluno estas la atestanto
De la soleco, kiun vi trudis al mi,
Kiam vi metis vian amatan piedon
Malproksimen de mia sojlo.
Mi estas plena de amareco.
Epoko de malkonsolo
Bruligas min per siaj flamoj,
Turmentas min.
Mi estas malsana de doloro.
Frenezo ĉirkaŭbrakas min kiel urso.
Mi sentas la melankolion de amo,
Kiu ne plu lumigas
La grizajn areojn, kiuj kreskas
Kiel fajro en mia koro.
Mi vivas konstelacion de memoroj,
Kiuj neniam estas forgesitaj
En la universo dediĉita
Al via sindonemo.
La plenluno estas la atestanto
De la soleco, kiun vi trudis al mi,
Kiam vi metis vian amatan piedon
Malproksimen de mia sojlo.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario