Mi tre sopiras vin.
Mia domo estas ŝelo
Kun ridindaj mebloj,
En kiu paco ne sidas.
La algoritmo de viaj paŝoj
Rompas de la kuirejo
Ĝis la dormoĉambro kaj inverse.
Kreiĝas kosma malpleno,
Kiu resonas en miaj ostoj.
Estas velkintaj folioj en mia koro
Kiel rekta sekvo
De la foresto de via voĉo.
Mi sopiras, ke la eĥo
De via ridado resonu,
Plenigante ĉiun ĉambron.
Silento fariĝis
Nedezirata luanto,
Vaporigante mian trankvilon
Kiel roso en la matena suno.
Mi desegnas mapon de via foresto
En ĉiu angulo de mia hejmo.
Mi provas detekti la brilecon
De via ĉeesto en la niĉoj
De miaj memoroj.
En mi formiĝas labirinto
De nostalgio kaj sopiro.
Tiuj muroj, kontraŭ kiuj mi frakasas
Serĉante vian odoron,
Estas silentaj atestantoj
De mia manko de harmonio.
Miaj pensoj velkas
Kiel floroj sen akvo.
La silenton vore nutras
Amaraj rememoroj, kiuj interplektiĝas
Kun miaj solecaj flustroj.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario