Dum vi iras kun ĝojo
Batante en la vento
Via ŝvelinta flago,
Mi mortos denove
Antaŭ ol vi kompatas
De mia sopiro.
Mi estos senhaŭta
Antaŭ la vorema flamo.
Ŝajnas esti
Ke vi ne ŝajnigas
lumigu mian estaĵon,
Vi ne volas mirakli
miaj pufoj.
Vidi vin farus al mi tiom da bono.
Ke vi malplenigas mian animon,
Ĉar vi scias, ke via verda
Oksigeni miajn lacajn manojn.
kiel kosmosondilo
Mi estis forpelita
El la cirkvito de viaj galaksioj.
Vi ĵetas min en nenio.
Kaj min malĝojas scii
ke mia boato restos
Senarmaj kun siaj veloj levitaj,
Malvivo sen viaj vortoj.
Mi tiom sopiras
La mirindaĵo de via rigardo.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario