Kiam mi kredas
Ke mi eliras
De la labirinto kiu trovas min
Aperas via bildo
En la ĉieloj
Kiel Ikaro
En la firmamento
Kaj mia planedo
Instalas sin en malavangarda.
Mia menso kiu estis
Klariganta liaj impostoj
Rondiras en konfuzo
Kiel en la tempoj de Babela.
Mia koro, fek!, ĝi bremsas sin
Kiel alaŭdo en fuĝo
Kiu kontraŭ muro,
Frakasas sin.
Ĉi tiuj vesperojn de printempo
Kiam la suno klinas
Liajn radiojn
Kaj mian percepton tordas sin
Inter la memoroj kiuj vi enmetis
Kiel ovo de vespoj
En la karno, trepanitaj
En la profundo
De miaj ostoj.
Nun ĉi tiu malespero,
Ĉi tiu entuziasmo,
Impeto, ardo, impulso
Por brakumi vin.
Mi volis preni la universon
Kiu ĉirkaŭas vian personon
Kaj miajn brakojn,
Miaj brakoj estas Flugiloj falintaj.
Mia koro, fek!, ĝi bremsas sin
Kiel alaŭdo en fuĝo
Kiu kontraŭ muro,
Frakasas sin.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario